USS Hoe (SS-258) - Patrol 3 - Żabie Skoki

[PL_CMDR Blue R]

Gdy bomby zaczęły wybuchać, wydawało się, że są gorsze od wcześniejszych, ale Hardy wiedział, że zawsze tak się wydawało, a sytuacja była gorsza tylko dlatego, że kumulowało się wcześniejsze z teraźniejszym. I tak było tym razem, gdy znów światło zaczęło przerywać, okręt iść w dół, XO aby utrzymać okręt w stabilności nakazał iść całą naprzód, a załogą we wnętrzu rzucało na wszystkie strony. I wtedy nastąpiła nowość, tak niechętnie widziana. Na Hardego polała się słona woda, tryskająca z kiosku.
-Przeciek na kiosku! - wykrzyknął elektryk, co tej pory pracujący nad hydrofonem - Główny właz pusza wodę!
To była bardzo zła wiadomość na przeciążonym wodą okręcie...

[PL_Qbik]

Hardy, nieoczekiwanie stuprocentowo orzeźwiony, otrząsnął się energicznie. "Nie poddamy się tak łatwo!" - pomyślał i podniósł się uciekając spod strumienia wody.
- Grupa awaryjna do przecieku w kiosku! - rozkazał. - Sternik: podnieść okręt na 120 stóp! Trzeba zmniejszyć ciśnienie na przeciekach. Spokój panowie! Nie damy się!
Okręt z trudem zaczął podnosić się ku powierzchni morza. James zrobił w duchu zakład sam ze sobą: czy strzałka wskazująca poziom zalania okrętu wycofa się z czerwonego pola, czy też osiągnie kres i pójdą na dno jak kamień. Liczył na swoich ludzi i obstawiał to pierwsze. Ale w duchu był również gotów na drugie.

[PL_CMDR Blue R]

Czy strzałka wskazująca poziom zalania okrętu wycofa się z czerwonego pola

Od usuwania wody są pompy. Naprawy powstrzymują tylko wypełnianie tego pola.

======================================================================

Sterowanie okrętem stawało się coraz trudniejsze, a i okręt po chwili zatrzymał się na 165 stopach i znów zaczął opadać w dół... XO kazał wpuścić powietrze do głównych zbiorników balastowych, ale to nie pomogło i dopiero wpuszczanie powietrza do dziobowego zbiornika pozwoliło uzyskać zarówno pochylenie na rufę, jak i dalsze wznoszenie okrętu. XO zameldował:
-Sir. Główny zbiornik balastowy pusty. Na dziobie już też powinno nie być wody... Na wolnych obrotach mogę nie być w stanie utrzymać głębokości, sir.
Jego głos zdradzał zdenerwowanie, którego nie poprawiały odgłosy ekipy walczącej w kiosku z przeciekami. Co gorzej Sanchez zameldował:
-Sir, przez ten hałas, nic nie słyszę.
Byli ślepi, głusi, a co gorzej, obecnie także i kalecy...

[PL_Qbik]

Hardy spojrzał na Eberta.
- Niech pan robi co trzeba, żeby okręt nie opadał. Jeżeli się nie da bez zwiększenia obrotów - trudno. Nie możemy w tym stanie opaść niżej. Przynajmniej do zlikwidowania przecieków.
Odwrócił się w kierunku Sancheza.
- A pan, bosmanie, niech będzie w gotowości. Chłopaki w kiosku zaraz załatwią sprawę i przestaną hałasować. A na razie... trudno. Najważniejsze, że nie słyszy pan bomb. Tego by żaden hałas nie zagłuszył...

[PL_CMDR Blue R]

Walka trwała, a okręt powoli wymykał się spod kontroli. Kliny wbijane w miejsca przecieków spowalniały zalewanie, ale woda wciąż wdzierała się na pokład Hoe... I wtedy Sanchez zameldował:
-Niszczyciel atakuje.
W tej samej chwili dał się na pokładzie usłyszeć odgłos nadchodzącego nad nich niszczyciela...

[PL_Qbik]

"Co jeszcze można zrobić?!!!" - przemknęło przez myśl Hardy'emu.
- Sternik: w górę na 90 stóp! Gotowość do szasowania! Trzymać się czegoś, panowie!

[PL_CMDR Blue R]

Okręt reagował na stery jeszcze bardziej opornie, niż zwykle, gdy niszczyciel przemknął ponad nimi, rzucając kolejne bomby, które zaczęły eksplodować wokół USS Hoe. Gdyby okręt był lżejszy, może mógłby wyjść ponad miejsce ich eksplozji, a tak, zaczęły eksplodować wokół uszkodzonego okrętu.

Japoński niszczyciel zwolnił, zataczając koło nad śladem ropy, który obrzucali bombami od dłuższego czasu. Kapitan jednostki pokręcił głową. Tyle czasu i nic. Dowódca eskadry był jednak zdeterminowany i polecił nawet ściągnąć posiłki z pobliskiego konwoju. Tymczasem wydawało się, że obrzucają okręt widmo, a bomby głębinowe powoli się kończyły...

Wtem nastąpiła eksplozja, większa od poprzednich, po której padł kolejny rozkaz. "Rzucać dalej bomby na ślad ropy". Z pokładu niszczycieli zrzucono ostatnie bomby i obserwowano efekt. Plama ropy wydawała się taka sama, jak cały czas, ale dowódca eskorty wciąż kazał atakować. Nie mieli już jednak czym i tylko przepłynęli raz jeszcze nad plamą ropy, rzucając do wody nawet ręczne granaty, które mieli na pokładzie.
-Kapitanie - zameldował oficer, nanoszący pozycje na mapę - Plama ropy przesuwa się na północ.
Kapitan westchnął. Jak z takim sprzętem, mogli pokonać amerykanów? Na szczęście dowódca eskorty, widząc nadciągającą kanonierkę, nakazał poczekać do jej przybycia. I tu nastąpiła dość ostra wymiana zdań, gdy kapitan kanonierki uznał, że tak duża plama ropy świadczy o zatopieniu jednostki i zameldował o powrocie do konwoju.

Dowódca eskorty, komandor Haruna, wściekał się, klął, ale nic nie mógł poradzić. Jego okręty nie miały bomb, a pomoc nie nadeszła... Jego okręty kręciły się jeszcze półtorej godziny przy plamie ropy, po czym nakazał powrót do bazy, z poczuciem bezradności i klęski.

Po wojnie komisja Janac nie była jednak tak krytyczna względem ataku, gdyż po tej walce nikt więcej nie słyszał o USS Hoe, komandorze podporuczniku Hardym, (W)Ebercie, Sanchezie, ani Scottie, który tego dnia udali się na wieczny patrol....


(podsumowanie komisji JANAC, gdy wrócę do domu i odpalę pliki)

[PL_Qbik]

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx













xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

[PL_CMDR Blue R]

Po wojnie Komisja Janac oświadczyła, że podczas 3 patroli bojowych USS Hoe zatopił 5 jednostek wroga o łącznym tonażu 23 100 BRT, potwierdzając też, że w ostatniej bitwie USS Hoe drogo sprzedał skórę, zatapiając duży parowiec oraz jeden eskortowiec.

[PL_Qbik]

No i Hardy nie jest już taki hardy...

Dzięki, Finek. To były niezapomniane rejsy wyobraźni.
Głownie dzięki Twojej wiedzy i inwencji.
I - oczywiście - kostkom z "czarodziejskiej skrzyneczki", którą miałem szczęście widzieć na własne oczy.

Dziękuję.