R2 - pchor. Andrzej Baran - Z armią "Kraków"

[PL_CMDR Blue R]

Gdy ruszyli w stronę pokoju operacyjnego, Piotr powiedział:
-Panie chorąży. Te uszkodzenia. Ster nie działa, ale sam pan słyszał. Tylko pewnie linki uszkodziło. - obrócił się do samolotu i zatrzymał się. -Panie chorąży? Dlaczego 122-ga nie wystartowała? - powiedział spoglądając na stojące pod drzewami samoloty i czekających przy nich pilotów.
Andrzej tymczasem dostrzegł kapitana Sędzielowskiego, który wyszedł im naprzeciw.

[PL_Andrev]

- Zaraz się pewnie dowiemy - mruknął Andrzej, kierując się w kierunku oficera.

[PL_CMDR Blue R]

-To nie porucznik Żwirko? - zapytał Piotr wskazując na zbliżającą się do lądowania maszynę. Wtedy Andrzej przypomniał sobie, co usłyszał podczas lądowania, ale nie zarejestrował tego w pierwszej chwili. Był tak skupiony na paliwie, że dopiero przypomnienie o Żwirku, przypomniało słabnący głos:
- Tu Grot 5! Tu Grot 5! Dostałem! Jestem ranny! Wracam do bazy!
Kapitana chyba bardziej interesował powracający pilot, gdyż po salucie dał znać Andrzejowi, aby poczekał i spoglądał na podchodzący do lądowania samolot. Podchodził szybko... Zbyt szybko. Zupełnie jakby pilot nie kontrolował już maszyny.
-Cholera! - wykrzyknął kapitan - Leci za szybko!

[PL_Andrev]

- Żwirko dostał! - uświadomił sobie Andrzej, może jest nawet ciężko ranny... skoro słabo panuje nad samolotem...
Nie bacząc na niebezpieczeństwo, zaczął biec w kierunku lądującego samolotu, aby po przyziemieniu jak najszybciej wyciągnąć pilota z maszyny.

[PL_CMDR Blue R]

Ledwo Andrzej przebiegł kilkanaście metrów, gdy usłyszał za sobą krzyk:
-Andrzej, STÓJ! - to był kapitan Sędzielowski. Ale ktoś jeszcze krzyknął "Stój", choć kątem oka Andrzej dostrzegł, że Ludwik pędził wraz z nim w stronę lądującej maszyny...

[PL_Andrev]

Dopiero to otrzeźwiło Andrzeja: - przestał biec, nawet zatrzymał się zaciskając pięści patrząc na lądujący samolot.

[PL_CMDR Blue R]

- Cholera Jasna ! Niech was diabli ! - wrzasnął podporucznik Gwarczyński, odciągając Andrzeja na bok - Andrzej czyś ty chłopie oszalał , co ty wyrabiasz? Chcesz z siebie tatara zrobić? - w tej chwili samolot dotknął ziemi. W zasadzie było to bardziej uderzenie młota, pilot wyraźnie nie panował nad maszyną. Aż dziw, że nie złamał goleni. Jednocześnie po uderzeniu zachwiał się i skręcił w prawo, pokazując obu pilotom swój bok. Jakby skręcił w lewo, kierowałoby się wprost na nich. Podporucznik który zamilkł, zastygłszy na wdechu, gdy nastąpiło uderzenie, odezwał się wyrzucając resztę powietrza z płuc- Nie wiadomo w jakim on jest stanie , a ty się pakujesz przed niego! Chłopie! Zobacz jak przydzwonił w ziemię...
Po tych słowach podporucznik pochylił się na chwilę opierając swoje dłonie na kolanach... biorąc głęboki, dyszący oddech...

[PL_Andrev]

Panie poruczniku, zatrzymał się już, co?
To może polecę pomóc? - Andrzej przestępował z nerwowo z nogi na nogę, zerkając na samolot.

[PL_CMDR Blue R]

Andrzej zdążył dojść ledwo do słowa "co", gdy Ludwik nawet nie słuchając, skierował się w stronę maszyny, która już delikatnie toczyła się po pasie startu. Natychmiast dołączyli do nich mechanicy, kapitan Sędzielowski oraz lekarz Pełczyński. Dopadli do maszyny i Ludwik z lekarzem mógli zajrzeć do kabiny. Witold natychmiast krzyknął w jego stronę:
-Żwirko? Żwirko?! Słyszysz mnie!
Andrzej nie zauważył jednak żadnej odpowiedzi. Widział tylko nieruchomą pilotkę Stanisława. Witold nagle skinął głową i spojrzawszy na podporucznika Gwarczyńskiego:
-Pomóżcie, wyciągamy go!

[PL_Andrev]

Andrzej delikatnie zaczął pomagać wyciągać kolegę z kokpitu...

[PL_CMDR Blue R]

Ale Żwirko był niczym wór kartofli. Siedział bezwładnie w kokpicie i nie reagował. Witold wskazał na kadłub maszyny za fotelem:
-Andrzej, pomóżcie od góry. Musimy go dźwignąć!

[PL_Andrev]

Andrzej wszedł na górę i zaczął delikatnie podnosić kolegę.
Co ciekawe, na razie nie widział krwi, a tego się obawiał.

[PL_CMDR Blue R]

Andrzej podciągał Stanisława w górę przy wsparciu kolegów. Żwirko był bezwładny. Wyciągnęli go z maszyny i oparli Stanisława o goleń samolotu, a lekarz zaczął rozrywać kombinezon, aby dostać się do ran. Jednocześnie mówił do Stanisława:
-Żwirko, mów do mnie chłopie!
Wówczas Andrzej dostrzegł na swoich rękach plamy krwi. Nie była to jego krew i odpowiedź była tylko jedna, skąd się wzięła. Tymczasem podporucznik Żwirko z wyraźnym wysiłkiem otworzył usta:
- Mówię... do ciebie... chłopie! Mówię, mówię... - tępo spoglądał na zebranych - . - Powiedzcie mi... chłopaki... czy kogoś... czy ktoś... wpadł mi pod... koła lub... śmigło przy lądowaniu? Bo... jakoś tak dziwnie... skikałem...? Mówię, mówię... nie zasypiam... nie...

[PL_Andrev]

Położyli Żwirka obok samolotu.
Teraz wszystko w rękach łapiducha - pomyślał ponuro Andrzej - i losu.

[PL_CMDR Blue R]

Witold tymczasem przyglądał się ranom na piersi i ignorując to co mówił Stanisław powiedział:
-Ta nie groźna, ta też nie...
Podporucznik Gwarczyński, który stał obok spoglądał na Stanisława i zapytał:
- Nosze doktorze ?
Witold skinął głową i klepiąc Stanisława w ramie powiedział:
-Będziecie żyć.
Tymczasem kapitan Sędzielowski podszedł do Andrzeja i powiedział:
-Chodźcie. Tu nic nie pomożemy, a mamy sporo do zrobienia.