R1 - ppor. Tomasz "Kocur" Kazański - ostatnie dni pokoju

[PL_Cmd_Jacek]

znowu sen - chyba tym razem nie.

Odbieram telefon.

[PL_CMDR Blue R]

Las otaczający lotnisko, zaczął je pochłaniać, osłaniając go od wroga.
Drrrrrrrr
-Halo? - odezwał się Tomasz do słuchawki
Kocur zauważał, że las zaczyna odcinać ich od świata.
Drrrrr
-HALO? - Tomasz krzyknął głośniej
Lotnisko było w ciemnym lesie... Wszystko zastygło. Kocurowi brakowało tchu..
Drrrrr
-Halo.... - powiedział starając się utrzymać oddech... I kątem oka zobaczył, ze przyciska do twarzy... dzwoniący budzik KIENZLE'a, który dostał zeszłego roku na Zaolziu.
Las znikał, pojawiała się za to jego kwatera spowita w ciemności, którą rozświetlało tylko wdzierające się przez szpary w zasłonce światło latarni zawieszonej na jednym z hangarów.
Tomasz zablokował budzik, odstawił na szafkę obok zniszczonego aparatu i dochodził do siebie. To był pierwszy raz od bardzo długiego czasu, gdy to budzik wyciągnął go ze snu. Zawsze wstawał wcześniej. Czyżby ta Zasadzka tak go wymęczyła. Odsłonił zasłonę i spojrzał w niebo. Ani jednej gwiazdy. Całe niebo było pokryte chmurami. Taki dzień sprzyjał śpiochom... Do jakich na pewno nie należeli ci mechanicy, którzy sprawdzali olej i kręcili śmigłami w myśliwcach, aby naoliwić silnik. Niemniej wkrótce Tomasz miał stanąć w rezerwie, gdy chorąży Baran będzie dyżurował.

[PL_Cmd_Jacek]

Echh trza wstawać i się przygotować.

[PL_CMDR Blue R]

Jeden z żołnierzy kończył szykować kawę, gdy Tomasz przebrany w kombinezon lotniczy wszedł do stołówko-kantyny. Było jeszcze cicho, jak każdego poranka. Ten wydawał się jednak cichszy, niż zwykle. Na stołówce Andrzej i Piotr kończyli śniadanie, a Krieger z jednym z wartowników czekali na kawę.
-Kawy, panie poruczniku? - zapytał żołnierz ściągając czajnik z ognia.

[PL_Cmd_Jacek]

Jak najbardziej.

Dobra kawa przyda się jak zawsze o poranku.

[PL_CMDR Blue R]

Zaopatrzony w kawę, Tomasz mógł ruszyć na obejście lotniska. Przy Grocie 1 dostrzegł Leona, który coś zbyt dokładnie mierzył olej, jakby nie wierzył wskaźnikowi.
Zapytany, czy wszystko w porządku odpowiedział:
-Albo ktoś rozlał trochę oleju i nie przyznaje się, albo - włożył rękę w głąb obudowy silnika i przejeżdżając po niej palcem wyciągnął go, ukazując na rękawicy ślad oleju - Albo coś cieknie. - kiwnął głową na lampę - Przy tym świetle to nic nie widać. Jak tylko będzie jaśniej musimy przyjrzeć się mocniej silnikowi. Tyle, to nic groźnego, w powietrze można wysłać... Tylko przydałoby się jednak to usunąć.

[PL_Cmd_Jacek]

Popołudniu, jak skończymy nasze loty, a Niemce nie będą nas nękały wieczorem, coś z tym zrobisz. A teraz - niech zostanie jak jest. I tak tylko gonimy za Intruzami.

[PL_CMDR Blue R]

-Tak jest - odpowiedział Bartecki zakręcając zbiornik oleju i odsuwając się od maszyny - Sprawdzamy! - krzyknął do siedzącego w kabinie mechanika, który odpalił silnik jedenastki. Ta żwawo obudziła się do życia, warkotem demonstrując swoją siłę.
Leon uśmiechnął się i dał znać wyłączenia silnika.

Tymczasem 200 kilometrów dalej, Breslau-Schöngarten rozbrzmiewał rykiem prawie setki silników BMW, ciągnących obciążone bombami bombowce Kampfgeschwader 77 ku niebu, aby godzinę później, wkrótce po wschodzie słońca, uwolnić swój ładunek na polskie lotnisko...


[Koniec rozdziału pierwszego]
Ciąg dalszy w rozdziale drugim