R2,5 - ppor. Stanisław "Żwirek" Żwirko - Epizod Lwowski

[PL_CMDR Blue R]

-Powodzenia i wpadnij jeszcze przed wyjazdem pożegnać się - powiedział Adam i tak się rozstali.

12:00
Doktor poprawił okulary i zapytał Stanisława:
-Jak z nerwami? Wypoczęliście te dwa dni?

[PL_Qbik]

- Z nerwami w porządku, panie doktorze. Zdecydowanie wypocząłem. Chciałbym już wrócić do linii.

[PL_CMDR Blue R]

-Wczoraj się pan mocno posprzeczał z kolegą - powiedział doktor - Często się panu zdarza pouczać innych mentorskim tonem?

[PL_Qbik]

- Właściwie to kolega posprzeczał się ze mną - gdy wypowiedziałem swoją opinię zareagował przesadnie emocjonalnie, czym byłem wręcz zdumiony. Nikogo nie pouczałem "mentorskim tonem". Snułem raczej luźne rozważania. Mam nadzieję, że wypowiadanie w koleżeńskiej rozmowie własnych opinii nie jest objawem zaburzeń psychicznych?

[PL_CMDR Blue R]

-Powiedziałbym, że ich brak jest raczej objawem, choć nie zawsze - powiedział doktor - A jak było w jednostce, zanim pan tu trafił poruczniku? Trafiali się też tacy kłótliwi?

[PL_Qbik]

- A wie pan, doktorze, w jednostce to zdecydowanie nie. W jednostce wszyscy działamy razem, w jednym kierunku, mamy te same problemy, tą samą walkę, jesteśmy po prostu zżyci. Coś jak rodzina. I nie ma tu przesady. A jak się nawet zdarzały różnice zdań, to ja tego do serca nie biorę. Taki już jestem, że zaraz puszczam w niepamięć. I nie hoduję do nikogo złości ani żalu. Taki organizm.

[PL_CMDR Blue R]

-Zadał mnie pan chwilę temu pytanie, poruczniku, czy pańskie działanie jest objawem zaburzeń psychicznych. Ja skłaniam się do zdania, że na świecie są ludzie ze zbadanymi zaburzeniami psychicznymi i ci, których jeszcze nie przebadano na to. Pańskie zaburzenia psychiczne nie wykraczają poza normy, które medycyna uznaje za bycie zdrowym na umyśle. Z mojej strony nie widzę przeszkód, aby wrócił pan "do wojennej rodziny" i razem walczył dalej. Z mojej strony to wszystko, chyba, że to pan ma do mnie jakieś pytania.

[PL_Qbik]

- Bardzo dziękuję, panie doktorze, za pozytywną opinię. Raczej nie mam pytań, na które mógłby pan odpowiedzieć. Moje ewentualne pytania są tego rodzaju, że trzeba by je zadać raczej wróżce... lub jakiejś wyroczni. A żadnej w zasięgu wzroku nie ma... Więc dziękuję raz jeszcze i obyśmy się spotkali w lepszych czasach.
Żwirko podniósł się z fotela i uśmiechając się dziarsko, wyciągnął do lekarza rękę.

[PL_CMDR Blue R]

Jeszcze tylko obiad, o dziwo nastrój poprawił jego smak i zaraz po obiedzie Stanisław stanął przed lekarzem głównym, który miał go wypisać.
-Zdrów jak ryba - powiedział doktor przybijając pieczątkę - Wracacie na front, panie oficerze. - i tu nagle uśmiech zgasł na jego ustach - Tylko nie wiemy dokąd. Żadne wytyczne nie dotarły. Musicie chyba udać się do Rzeszowa, do sztabu armii. Tam was pokierują dalej.

[PL_Qbik]

- Tak zrobię, panie doktorze. Dziękuję za wskazówkę. - Żwirkowi było już wszystko jedno gdzie ma jechać, byle tylko coś zaczęło się dziać. - To o której mogę się stąd odmeldować?

[PL_CMDR Blue R]

-Właściwie teraz już możecie - doktor spojrzał na zegar - Nie wiem, jak teraz jeżdżą pociągi, ale przed wieczorem powinniście dotrzeć do Rzeszowa, a wtedy przed nocą powinniście wiedzieć co dalej.

[PL_Qbik]

- To jeszcze raz serdecznie za wszystko dziękuję! - Żwirko po raz już drugi tego dnia wyciągnął rękę do pożegnania - Czy pan doktor da mi jeszcze zgodę na wyfasowanie w kuchni jakiegoś prowiantu na drogę?

[PL_CMDR Blue R]

-Zezwalam - powiedział i uścisnąwszy rękę powiedział - Powiedziałbym do zobaczenia, ale w moim zawodzie lepiej, abyśmy widzieć się nie musieli. Trzymajcie się i skopcie zadki adolfiarzom.

[PL_Qbik]

Żwirko uśmiechnął się szeroko.
- Ma to pan doktor jak w banku. A pierwszy adolfiarz jakiemu zasadzę kopa, będzie dedykowany panu! Zatem ruszam.
To powiedziawszy Staszek strzelił obcasami, zasalutował, wykonał przepisowe "w tył zwrot" i wymaszerował z gabinetu.

[PL_CMDR Blue R]

Dworzec kolejowy

"Trzeba pytać maszynisty" - tyle o kierunku powiedziano "Żwirkowi", gdy przybył na stację. Na szczęście z pierwszym pociągiem miał szczęście. Co prawda najpierw myślał, że to tylko wtaczane wagony, ale szybko okazało się, że pociąg po prostu cofał. Z pociągu zaczęto wyciągać rannych, nowi poborowi szykowali się do wsiadania, a jeden z kolejarzy powiedział:
-Wracamy do Rzeszowa. Zabieramy stamtąd rannych.
Więc pociąg już Stanisław miał. Pozostało tylko poczekać, aż się opróżni.
-Panie poruczniku! - pierwszego krzyku Stanisław nawet nie zauważył. Ile to osób krzyczało stopniami, ale gdy usłyszał "Poruczniku Żwirko!", umysł łączył kropki i rozpoznał głos. To był kapral Łoziński. Żwirek spojrzał w prawo i w tłumie dostrzegł kaprala stojącego nad noszami. Leżący na noszach podnosił się na ramionach, aby zobaczyć Stanisława... a był to podporucznik Feliks Piłsudski!