R2 - ppor. Stanisław "Żwirek" Żwirko - Z armią "Kraków"

[PL_CMDR Blue R]

W zasadzie cała 121-sza eskadra była uziemiona i Żwirko z pomocą kolegów, mógł udać się do samochodów, którymi pojechali do Morawicy. Piloci eskadry stanowili całą reprezentację dywizjonu.

W samo południe w Morawicy odezwał się kościelny dzwon, rozpoczynając pogrzebową Mszę Świętą. Zaraz po niej przez otwarte cmentarne wrota koledzy i podwładni wnieśli na miejsce wiecznego spoczynku trumnę pilota i dowódcy, który poświęcił sprawie ojczyzny swoje życie. Żwirko z pomocą Leopolda szedł z tyłu. Była absolutna cisza. Nikt nie miał ochoty na rozmowy. Wnieśli trumnę i złożyli ją do grobu, a ksiądz kontynuował ceremonię, po czym zakończył ją słowami:
-Niech ofiara naszego brata złożona na ołtarzu Ojczyzny natchnie nas odwagą i ofiarnością, abyśmy i my potrafili złożyć nasze na ołtarzu wolności. Amen.
I nastała cisza. Ksiądz po cichu wycofał się, gdy piloci stali nad grobem swojego dowódcy, pierwszego pilota poległego w rozpoczynającej się wojnie.

[PL_Qbik]

Po odejściu księdza piloci otoczyli grób dookoła. Nadal stali w milczeniu. Jakoś nikt nie kwapił się ze słowami. Żwirko powiódł wzrokiem po zadumanych, zasmuconych, spłoszonych oraz zawziętych twarzach. Gama przeżywanych w związku ze śmiercią dowódcy uczuć była zaiste szeroka. Sam Stanisław głównie odczuwał smutek i żal po kapitanie Medweckim. Z domieszką chęci pomszczenia go. Bardzo znaczącą domieszką. Może nawet to smutek był domieszką, a chęć zemsty uczuciem głównym. Żwirko czekał. Wiedział, ze niezawodny kapitan pilot Tadeusz Sędzielowski rozpocznie wkrótce przemowę. To jemu przypadał zaszczyt pożegnania na zawsze kolegi.

[PL_CMDR Blue R]

Pierwszy bańkę ciszy przerwał podporucznik Piłsudski, który nagle stuknął obcasem i wykrzyknął:
- Cześć i Chwała bohaterom!
Okrzyk zamilkł i znów wydawało się, że nastąpi cisza, ale kapitan Sędzielowski jakby wybudzony tym okrzykiem zaczął przemowę:
-Koledzy. Pożegnaliśmy dziś naszego kolegę kapitana Medweckiego. Pierwszą ofiarę tej napaści, której dopuścili się Hitlerowcy na nasz kraj, w naszym dywizjonie. Chciałbym móc powiedzieć, że też ostatnia, ale czeka nas wojna w której każdy z nas będzie musiał narażać swoje życie, a być może oddać je na ołtarzu ojczyzny jak zrobił to nasz dowódca.... Nasi ojcowie i dziadowie również oddawali swoje życie na tym ołtarzu, abyśmy my mogli żyć w wolnym i suwerennym kraju! To dzięki ich poświęceniu Polska stała się wolna! I teraz Mietek, a po nim być może także i my będziemy na tym samym ołtarzu składać ofiarę, aby przyszłe pokolenia mogły żyć w kraju wolnym i niepodległym. Chciałbym móc powiedzieć, że za rok wszyscy spotkamy się tutaj, aby zameldować kapitanowi, że wykonaliśmy zadanie, ale wiem, że wielu z nas może podzielić los Mietka. Niezależnie od losu, który nas spotka, każdy z nas, gdy stanie przed obliczem Boga, niech powiew z dumą "spełniłem swój obowiązek". Mietek tak samo będzie na nas czekać. Czy to jutro, czy za rok, czy za 50 lat. Spotkamy się z nim znów i będziemy mogli powiedzieć z dumą "Wykonaliśmy zadanie, kapitanie". Tu nie chodzi o zemstę za śmierć Mietka, tu nie chodzi o zabijanie Niemców. Tu chodzi o obronę Rzeczypospolitej, Boga, Honoru i Ojczyzny! Przysięgnijmy tu, nad grobem naszego kolegi i dowódcy, że nigdy nie złożymy broni i do ostatniej kropli krwi bronić będziemy Ojczyzny, aż nowa Krzyżacka Zawierucha rozpadnie się w proch i w pył, jak rozpadła się po Wielkiej Wojnie! Panowie! Do przysięgi! - rozkazał kapitan

[PL_Qbik]

"Tak! - pomyślał Żwirko - Dobrze powiedziane!"
Wyprężył się w postawie na baczność w oczekiwaniu na słowa przysięgi. Przez głowę przepływały mu myśli wzbudzone przemówieniem Sędzielowskiego. Ogólnie rzecz biorąc zgadzał się, że nie zemsta i nie zabijanie Niemców powinno być najważniejsze. Że najważniejszą sprawą jest obrona Ojczyzny - obrona spokojnego życia współobywateli. Nie nienawiść i nie zapiekła zawziętość. Miłuj nieprzyjacioły, itd. itp. - tego należałoby się trzymać. Do tego dążyć. Ale zdawał też sobie sprawę i nie chciał sam siebie oszukiwać, że przecież jest człowiekiem. I - tu i teraz - przenikają go określone, konkretne i łatwe do określenia uczucia. I na pewno nie jest to miłość do nieprzyjaciół. Na miłość i wybaczenie przyjdzie ewentualnie czas po wojnie. Wtedy się nad tym popracuje.
Teraz - bez ściemniania - czuł nienawiść i pragnął zemsty. I nie zamierzał udawać, że tak nie jest. I te właśnie uczucia były - na dziś - bardzo przydatne, potrzebne i motywujące. Kapitanowi Medweckiemu odebrano życie. Życie, którym mógłby się cieszyć. Jutro odbiorą następnym... kto wie na kogo wypadnie... Nie czas na miłość do wroga. Czas drzeć z niego pasy i pruć flaki. Właśnie w obronie Polski. Właśnie w obronie ludności, rodzin, znajomych i sąsiadów.
DRZEĆ PASY. PRUĆ FLAKI. BIĆ I PATRZEĆ CZY RÓWNO PUCHNIE. Wygnać z kraju - niech wracają skąd przyszli, Szwaby p... Kochać się będziemy później.
A teraz... - Do Przysięgi!

[PL_CMDR Blue R]

Gdy wrócili do Balic, życie na lotnisku toczyło się zwykłym rytmem. Mechanicy pracowali przy maszynach, piloci 122. EM szykowali się do lotu, a kucharz... czekał na nich z obiadem. Leopold z szeregowym Tadeuszem, pomagający wysiąść Żwirkowi z samochodu, wdali się w rozmowę:
-Jeść tak zaraz po pogrzebie? Czy to wypada? - zapytał Leopold
Na co Tadeusz powiedział:
-A co zmarłemu pomoże głodówka?

[PL_Qbik]

- Słusznie. Głodówka zmarłemu nie pomoże. A żywi muszą jeść. Chyba, że nie masz, Poldek, po tych przeżyciach apetytu. No to przymusu nie ma. Ale mnie, panowie, proszę zaprowadźcie na ten obiad, bo głodny jestem jak cholera.

[PL_CMDR Blue R]

Po obiedzie (który dla Stanisława, aby nie musiał schodzić po schodach przyniesiono do pokoju) Stanisław zajął miejsce nieopodal okna, aby móc obserwować, co dzieje się na Balicach. I tak siedząc, zrozumiał, dlaczego te starsze panie tak lubią siąść i spoglądać, co się dzieje. Miał przedsmak tego, co one muszą czuć w kościach.
Zbliżała się 15:00, gdy pod dworek podjechał Łazik. Wysiadł z niego Mietek Wiórkiewicz (dowódca 122 eskadry) wraz z podporucznikiem Skibińskim (z tejże eskadry), po czym obaj udali się do środka, gdzie mieścił się pokój operacyjny. Stanisław zanotował to w pamięci i spojrzał na naprawiane maszyny, zastanawiając się, którą to jutro mu pozwolą lecieć.. I wtedy nagle kropki w jego umyśle się połączyły. Podporucznika Skibińskiego nie widział w dywizjonie od czasu, gdy podporucznik Kazański zabrał kilku pilotów na Zasadzkę. Co znaczyło, ze podporucznik Skibiński też tam był. Stanisława zaciekawiło, co u nich, ale zanim podjął decyzję, czy zejść na dół, rozległo się pukanie i do pokoju wszedł Witold, pytając:
-Jak noga?

[PL_Qbik]

- Noga? - Żwirko zastanowił się przez chwilkę - Jeśli pytasz nieoficjalnie, to boli jak cholera, ale działa i chce jak najprędzej naciskać orczyk... Jeśli pytasz oficjalnie, to zagoiła się na 100 procent, już zapomniałem, że ją stłukłem i chce jak najprędzej naciskać orczyk... A nie wiesz, doktorze, przypadkiem jak powiodło się chłopakom w zasadzce?

[PL_CMDR Blue R]

-Niestety, nie - powiedział - Obecnie nie mamy z nimi kontaktu. Zresztą, z Krakowem też nie mamy. Mietek ze 122-giej pojechał do sztabu, po nowe rozkazy - powiedział Witold, najwyraźniej nieświadomy, że zarówno Mietek, jak i podporucznik Skibiński z Zasadzki byli piętro niżej, zapewne w pokoju operacyjnym.

[PL_Qbik]

- No to chyba już wrócił - uśmiechnął się Żwirko - bo właśnie przed chwilą i Mietka i Bronka Skibińskiego widziałem przez okno. Wchodzili do nas.

[PL_CMDR Blue R]

Witold wyjrzał na Łazika, którego kierowca odprowadzał spod wejścia i powiedział:
-No to wkrótce się dowiemy...
I wtedy zabrzmiał gong alarmu. Witold i Stanisław spojrzeli i dostrzegli, jak piloci 122 eskadry biegli pod maszyny. Witold powiedział:
-Chyba Niemcy znów lecą... Teraz Edek będzie miał szansę na sukces.

[PL_Qbik]

- To trzymajmy kciuki za Edka i jego chłopaków. Niech spuszczą Niemcom porządny łomot.

[PL_CMDR Blue R]

Samoloty wystartowały, ale dość szybko jeden z nich wrócił.
Zapewne jakaś usterka.
Następnie wrócił RWD dywizjonowy, a niedługo potem zaczęły wracać samoloty dywizjonu. Wtedy to Wacław zajrzał do pokoju, zabrać coś ze swojej walizki. Chowając jakiś zwitek do kieszeni, powiedział:
-Lecimy z uszkodzonymi maszynami do Krakowa. Nie wiem, czy tu wrócimy, czy już na nowym lotnisku się spotkamy, więc jakby co, zatroszcz się, aby mojej walizki nie zapomnieli, dobrze?

[PL_Qbik]

- Dobrze, Królu. Masz jak w banku, że dla twojej walizki zrobię co będę mógł. - Żwirko nie wstając z krzesła wyciągnął rękę - I dawaj łapę, bo wiesz... wojna! Nie wiadomo gdzie nas jutro dzień zastanie...

[PL_CMDR Blue R]

Wkrótce po ich wyjeździe zaczął się ruch związany z pakowaniem. Mechanicy szykowali, które narzędzia i części mają pojechać pierwszym transportem, a które późniejszym. Stanisław, który choć jeszcze kuśtykał, poruszał się z każdą godziną coraz sprawniej, wyszedł przed dworek i zajął się pilnowaniem bagażu, którego stos rósł z każdą chwilą.

Zbliżała się 18:00, o której przygotowano "ostatnią kolację" przed przenosinami, gdy do Balic wrócił Fiat przywożąc z powrotem Ludwika, Feliksa, Wacława oraz Mariana. Ludwik co prędzej popędził do pokoju operacyjnego, Marian odprowadził ciężarówkę, a Wacław podszedł do stosu bagażu i powiedział do Stanisława:
-Czyli byłem tylko prekursorem poproszenia cię o pilnowanie walizek, nie? Żwirek?