R2 - pchor. Andrzej Baran - Z armią "Kraków"

[PL_CMDR Blue R]

-To już będzie decyzja sytuacyjna. Jak zaatakowanie myśliwców spowoduje, że nie przechwycimy bombowców, a one nas nie przechwycą, to bombowce to cel numer 1. Tu decyzję będzie podejmować prowadzący klin. - powiedział kapitan

[PL_Andrev]

Andrzej rozejrzał się po sali w poszukiwaniu kolejnych pytań.

[PL_CMDR Blue R]

Nikt nie miał pytań i kapitan poprosił Tomasza o kartkę i zaczął zapisywać na tablicy pilotów, oraz maszyny. Podczas zapisywania tylko Stanisław miał zastrzeżenie, gdyż w zapisce było podane odwrotnie, niż mówił kapitan, ale po krótkiej rozmowie z Tomaszem, kapitan zaakceptował wcześniej "błędnie" podaną rozpiskę i ostatecznie na tablicy znalazły się dwie grupy.

Grupa 1:
Tadeusz - G10
Leopold - G7
Feliks - G5
Jan - G8
Ludwik - G3
Marian - G9

Grupa 2:
Tomasz - G10
Stanisław G5
Andrzej - G7
Piotr - G8
Mikołaj - G3
Tadeusz (szer.) - G9

Kapitan przypomniał:
- Nieparzyści, czyli - stukał kolejno pozycje 1, 3 i 5 (czyli siebie, Feliksa i Ludwika w grupie pierwszej) - to prowadzący pary. Pierwsza centralnie, druga po lewej, trzecia po prawej. Formacja Klina. Pozycje 2, 4 i 6, czyli Leopold, Janek i Marian, to skrzydłowi!
Gotowość przy maszynach. Wystrzelone trzy zielone flary oznaczają, że natychmiast startujemy całą eskadrą. "Ziemia" naprowadzi nas, czyli "Jastrzębie" na cel, gdy już będziemy w powietrzu. To wszystko. Rozejść się!
Wszyscy zaczęli wstawać z krzeseł i wtedy podporucznik Gwarczyński zaproponował:
- A może jakaś partia w karty ?

[PL_Andrev]

Twarz Andrzeja rozciągnęła się w uśmiechu - rzeczywiście, dawno nie graliśmy. Tylko brakuje jeszcze dwóch osób, co by bez stresu w czwórkę zagrać.

[PL_CMDR Blue R]

Podporucznik Kazański i kapitan Sędzielowski odmówili tłumacząc się pracą, którą jeszcze musieli wykonać, natomiast u reszty załogi wróciła energia. Czy było to spowodowane faktem, że wrócił Stanisław, czy może faktem, że nagle Ludwik swoją spotnanicznością obudził w nich koleżeńską wieź, która ich przecież łączyła. Ta energia rozlała się też wkrótce i na pilotów ze 122 eskadry.

Pierwszą partię Andrzej i Piotr rozegrał przeciwko Stanisławowi i Ludwikowi. Nie poszło im tak całkiem źle, ale mogło być lepiej. Żwirek zmył się około 19:00 przypominając, że musi jeszcze obejrzeć i przytulić Grota 5. Andrzej z Piotrem mogli grać najdłużej, gdyż ich dyżur zaczynał się najpóźniej, ale pamiętali, aby nie przesadzić. Na wojnie ważne było, aby cieszyć się każdą chwilą - powtarzał kiedyś Andrzejowi jego ojciec - I tak właśnie Andrzej teraz robił, nie wiedząc, że jutro wojna przyniesie dla nich wielkie zmiany...


3 września 1939, niedziela
Lotnisko Aeroklubu Krakowskiego w Igołomii, Pobiednik Wielki

O 6:00 gdy Andrzej przejmował maszynę, poranne mgły już ustąpiły i zapowiadał się słoneczny dzień, przy doskonałej widoczności. Andrzej sprawdził maszynę i upewniwszy się, że wszystko jest w porządku, usiadł obok niej na krześle. Do 6:20 zdążył już rozmarzyć się, że szkopy przerzucały lotnictwo na Zachód i nic ich dziś nie spotka, gdy nagle w niebo wystrzeliły 3 zielone flary... sygnał startu!

[PL_Andrev]

- Ahoj przygodo - mruknął Andrzej wskakując do kokpitu - miał nadzieję że przez radio dostanie jakieś wytyczne.

[PL_CMDR Blue R]

Wznosili się w stronę Wieliczki, doganiając prowadzącego Tomasza. Andrzej, zgodnie z wytycznymi, zajął miejsce po lewej stronie dowódcy. W radio usłyszał, jak Tomasz łączy się z dowództwem.
-Ziemia, ja Jastrząb. Jak mnie słychać?
-Ja ziemia - zaskrzeczał w słuchawkach głos Waleriana - Dla ciebie kurs 90, Wysokość 3000.
-Ja, Jastrząb. Zrozumiałem. Kurs 90 Wysokość 3000.
Walerian odpowiedział:
-Lekkie bombowce minęły Rolę (wysunięte stanowisko Skawina - dop. Finka), kierując się na wschód. Zapewne zaatakują Kraków od wschodu! Nawiążcie łączność z Rolą.



Pozycja Niemców poglądowa, brak kontaktu wzrokowego

Niestety radiostacja nie mogła im pomóc, gdyż utracili już kontakt z nieprzyjacielem. Wznosili się w szyku, lecąc w kierunku wschodnim. Wysoko nad nimi rozłożyły się warstwowe chmurki, przez które przebijały się promienie słoneczne. Pozostawiali w tyle za sobą Kraków, a w dole rozpościerała się ciemnozielona Puszcza Niepołomicka z której niczym wulkan po cienkiej kresce żelaznej drogi poruszał się dym pociągu zmierzającego z Bochni do Krakowa... Zostawiali za sobą chmury, a blask słoneczny utrudniał obserwację do przodu. Wtedy Andrzej dostrzegł przed nimi, poniżej, lekko z lewej jakiś ruch na tle drzew. Ciemnozielone punkciki, niemieckie Ju-87 kierowały się w stronę Krakowa, lecąc poniżej ich wysokości. Trzy, sześć, dwanaście... A może i piętnaście, tego Andrzej nie był pewny... Pewny był jednego, oto były wrogie maszyny.

[PL_Andrev]

- Kontakt!!! Widzę wroga, godzina 11, wysokość około 2000 metrów !
- Głos drgał ze zdenerwowania: około 15 maszyn !
Andrzej zacisnął rękę na wolancie, był teraz gotów runąć na Niemców na rozkaz dowódcy klucza w każdej chwili.

[PL_CMDR Blue R]

-Do wszystkich: rozdzielamy się i atakujemy parami! - rozkazał Tomasz - Ja biorę pierwszą trójkę, Andrzej drugą, zaś Mikołaj trzecią. Po pierwszym ataku cele dowolne. Grot 5! Strzelam do lidera trójki, a Ty bierz jednego ze skrzydłowych!
Gdy Tomasz i Staszek przelatywali przed śmigłami Andrzeja, Andrzej dostrzegł swój cel. Prowadzący drugi klucz. Spojrzał za siebie i dostrzegł, że Piotr był gotowy. Pozostało pytanie, czy powinni atakować razem jeden cel i zwiększać szanse na atak, czy każdy miał atakować własny cel, jak robił Tomasz ze Stasiem...

[PL_Andrev]

Piotrze, atakujesz kolejnego za prowadzącym!

[PL_CMDR Blue R]

-Tak jest! - zameldował Piotr i Andrzej dostrzegł, jak jego samolot zostawał lekko z tyłu, aby móc atakować po Andrzeju. To co martwiło Andrzeja to fakt, że samoloty wroga zdawały się przyspieszać. Co prawda rozciągało to ich szyk, ale odległość malała wolniej, niż Andrzej sobie tego życzył. Próbował dojść nad drugi klucz, ale wtedy zrozumiał, że będzie to wymagało lotu nad przeciwnikiem z niewielką prędkością. Trzy klucze przeciwnika leciały w kształt ogromnej, odwróconej litery V i był w stanie bez problemów zaatakować teraz, z przewagą wysokości, nie drugą, a trzecią trójkę, atakując najbardziej zewnętrzne samoloty w szyku....

Para Mikołaja, która mignęła Andrzejowi z tyłu, miała zapewne większe problemy, gdyż lecieli jeszcze dalej za Andrzejem i tak jak Andrzej miałby problem dogonić drugą trójkę, tak oni mogli mieć problem dogonić ostatnią... A ścigali przecież bombowce i to myśliwcami. Andrzej spojrzał na zewnętrzną trójkę... ta była w zasięgu, ale to nie była ta zgodnie z rozkazem... Raz jeszcze przed siebie i dostrzegł, że tylko samolot dowódcy wyrwał się do przodu. Staszek też został bardziej z tyłu... Jakby maszyna dowódcy miała lepszy silnik, niż pozostałe... A może jako maszyna rezerwowa, była po prostu mniej zużyta, niż inne?

======

Możliwość ataku na zewnętrzną trójkę (którą miał atakować Mikołaj):
Runda 1
Dystans: Daleki
Dostępne akcje:
Odstąpienie, otworzenie ognia (cel kadłub lub skrzydła), zbliżanie bez ognia na dystans (średni/bliski - wówczas Ju87 strzelają pierwsi), ściganie "swojej" trójki.

[PL_Andrev]

Andrzej zdecydował się zaatakować najbliższy samolot nieprzyjaciela - skracał dystans do (zewnętrznej trójki) bez otwarcia ognia.

[PL_CMDR Blue R]

Andrzej położył maszynę w nurkowanie, zbliżając się do najbliższej wrogiej formacji z której otworzono do niego ogień. Pociski śmigały dookoła, gdy odległość między nimi malała, a w celowniku znajdował się...[kadłub, skrzydełko?]
Wtedy też usłyszał głos Mikołaja w radio. Myślał początkowo, że mówił do Piotra, ale on chyba mówił:
"Co robi/robisz Andrzej?"
Na radio nie było jednak czasu...

===============

Runda 1
Dystans: Średni
Dostępne akcje:
Odstąpienie, otworzenie ognia (cel kadłub lub skrzydła), zbliżanie bez ognia na dystans (bliski).

[PL_Andrev]

Andrzej tymczasem otworzył ogień celując w kadłub wrogiej maszyny.

[PL_CMDR Blue R]

Ledwo oddał kilka strzałów, gdy coś trzasnęło o maszynę, Andrzej poczuł plaśnięcie w twarz i na moment puścił spust. Otworzył ogień ponownie, ale karabiny nie strzelały. Wtedy poczuł, że to co go uderzyło, to ciecz... Przetarł gogle i nagle poczuł zapach.. Paliwo... Spuścił wzrok pod przyrządy, gdzie znajdował się zbiornik paliwa... Oto w jego stronę leciała w niego struga benzyny... Jedna iskra w kabinie i będzie gorąco... I w tej chwili kropki łączyły się w głowie... Karabiny w kabinie... proch, iskra, wystrzał... Zupełnie jakby karabiny odmówiły posługi, aby go nie podpalić... Ale dlaczego nie strzelały? Podniósł wzrok i dostrzegł, że Sztukas był już bardzo blisko.. Za chwilę trzeba było robić unik, jak nie chciał z nim się zderzyć...