USS Hoe (SS-258) - Patrol 3 - Żabie Skoki

[PL_Qbik]

- Jesteśmy na wojnie, poruczniku. A tak się dziwnie składa, że generalnie wojna jest zabójcza... - Hardy uśmiechnął się melancholijnie. - Ale chyba pan nie chwycił sensu mojej wypowiedzi. Nie zamierzam wybijać całej eskorty przed dorwaniem się do transportowców. Wyraźnie panu powiedziałem, że jak nam coś tłustego wejdzie pod rury, to nie będziemy szukać niszczycieli, tylko posyłamy na dno to, co jest najbliżej. Jeśli to będzie niszczyciel - wtedy zaczniemy od niego. I tylko wtedy. Może pan być spokojny. A jeśli nie mamy torped elektrycznych, to nie ma sensu o nich gadać. Topiliśmy parogazowymi, nawet jak były totalnie skopane. Teraz przynajmniej są sprawne i - da Bóg - niezawodne. Przynajmniej nie musimy robić cyrków z zapalnikami... Pamięta pan tą konspirację w pierwszym rejsie? Jezu! Jak to dawno się wydaje!

[PL_CMDR Blue R]

-Aye, sir - powiedział Ebert - Jakby było to wieki temu...
Wspomnienia o przeszłości zajęły obu oficerom akurat czas do momentu, gdy odebrano wiadomość z zaszyfrowanym miejscem spotkania. Ebert otworzył kopertę z kodami i znalazł miejsca na mapie, 145 mil od pozycji Hoe.
-Sir. Jak popłyniemy wynurzeni za dnia, dostaniemy się tam bez problemów i to na sporo przed zmierzchem... Jak mamy iść zanurzeni za dnia, to do świtu musimy popłynąć na standardowej, aby dojść tam o zachodzie słońca, sir.

[PL_Qbik]

- Niech pan realizuje drugą opcję, poruczniku. Za dnia pójdziemy w zanurzeniu. Jesteśmy przecież o rzut beretem od Samar... Póki co, japońskiego Samar.

[PL_CMDR Blue R]

18 marca 1944, świt
USS Hoe znajdował się zaledwie 24 mile od wejścia do zatoki, gdy zaczynał się brzask i okręt został zanurzony na bezpieczną głębokość. XO zameldował o tym kapitanowi, dodając:
-Sir. Obszar płytkich wód (tzn. gdzie dno jest powyżej głębokości 300 stóp. Amerykańskie mapy nie były tak dokładne, jak te z SH4) zaczyna się 4 mile od wybrzeża... Dodałbym 2 mile zapasu na ewentualny dryf i zatrzymał okręt 6 mil od brzegu. To nawet ładując baterie najwyżej 30 minut drogi do celu, więc sądzę, że godzinę po zmroku możemy być już rozładowywani, sir.

[PL_Qbik]

- Niech pan doda jeszcze ze dwie mile zapasu na ten dryf. Poza tym wszystko o.k. Do dzieła, poruczniku. I do wieczora kto może, niech próbuje spać. Czeka nas nocna jazda.

[PL_CMDR Blue R]

Wieczór

Kolację podano przed wynurzeniem, co powodowało, że była ciut skromniejsza, niż zwykłe kolacje, ze względu na oszczędzanie prądu. Podczas tej ostatniej kolacji na pokładzie doktor Gamertsfelder zapytał:
-Kapitanie Hardy, aż nie chce mnie się wierzyć, że jesteśmy tuż pod nosem wroga i w zasadzie jesteśmy dla niego niewidzialni. Przecież można by tak przewieźć całe oddziały na teren wroga i atakować z zaskoczenia.
Doktor nie wiedział zapewne, że dwa okręty były przeznaczone wyłącznie do takich operacji, jednak niewielka pojemność tych jednostek ograniczała ich użycie do operacji specjalnych. Jakby wziąć wszystkie okręty podwodne USA i załadować je żołnierzami, może dałoby radę wysłać na brzeg jedną falę oddziałów w takiej operacji, jak były na Marshallach, czy Gilbertach, ale bez zaopatrzenia i możliwości szybkiego uzupełnienia posiłków. Nie wspominając o tym, że wyładunek i załadunek mógłby odbywać się tylko pod osłoną ciemności, a możliwe, że ewentualna ewakuacja nie wchodziłaby w grę bez osłony nawodnej floty.

[PL_Qbik]

- Nie jesteśmy niewidzialni, doktorze. Wróg może nas doskonale wykryć. Ma radary i sonary, uszy i oczy. Ma armaty i bomby głębinowe. Po prostu mamy szczęście, że akurat tu i teraz wroga nie ma. A gdyby był... zapewniam pana, że miałby pan diametralnie odmienne wrażenie.
Hardy wyobraził sobie flotyllę okrętów podwodnych - każdy z jednym bidnym działkiem - wynurzającą się przy wrogim, dobrze bronionym brzegu i przeprowadzającą desant z prędkością sznura żołnierzy przeciskających się pojedynczo z całym osprzętem przez jedyny właz w kiosku... Powstrzymał ironiczne wzruszenie ramion, a popatrzywszy na doktora zrozumiał, że ten zdaje się wyczuł sprawę bez zbędnych słów.

[PL_CMDR Blue R]

jedyny właz w kiosku.

A te boczne, prowadzące na pokład? Ale ogólny sens jest właściwy... To by było nieodpowiednie

=======================================

Nadeszła noc i Hoe mógł ruszyć w stronę brzegu. Gdy byli już blisko lądu nadali morsem umówiony sygnał, na co z drugiej strony nadano umówioną odpowiedź. Pomimo tego, gdy okręt podwodny wpływał w płytką zatoczkę na pokładzie obowiązywał alarm bojowy. Cienki księżyc wyłonił się zza drzew, gdy zatrzymano okręt, a do burt dobiły małe łódki. Na pierwszej z nich na pokład przybył dowódca partyzantów, aby odebrać doktora i najwyraźniej zamienić kilka słów. Po powitaniu, spojrzał na obsługę działa i działek na Hoe i powiedział:
-To nie będzie konieczne, kapitanie. W nocy Japończycy nie opuszczają swoich obozów. Za dużo ich zabiliśmy w ciemnościach.
Gdy mówił te słowa, Hardy zauważył, że Ebert stanął kilka metrów dalej, trzymając w ręki jakąś wiadomość radiową. Zapewne wiadomości FOX i rozkazy. Dowódca partyzantów powiedział:
-Jak nic nie opóźni nas, to w maju lotnisko będzie gotowe... - spojrzał na boki, jakby patrzał, czy nikt ich nie podsłuchuje, ale widząc, że wszyscy są zajęci przeładunkiem, powiedział ciszej - Wiadomo coś kiedy dojdzie do inwazji na Filipiny? "Okopany Doug" mówi tylko "wkrótce", a na razie poza wami, nikt nie przypływa.

[PL_Qbik]

Hardy spojrzał na dowódcę partyzantów i lekko się uśmiechnął:
- Niestety, ja też nie znam terminu. Ale nawet gdybym znał, mógłbym panu powiedzieć tylko: "wkrótce"...
Kątem oka James obserwował przestępującego niecierpliwie w cieniu z nogi na nogę Eberta. Pomyślał, że pewnie to jakaś istotna wiadomość i nie przeznaczona dla uszu Filipińczyków... No, nic się nie stanie, jak XO trochę poczeka na dogodny moment. Ostatecznie i tak najpierw musieli się rozładować.

[PL_CMDR Blue R]

Biedny Ebert musiał poczekać, aż kapitan pożegna się zarówno z amerykańskim dowódcą filipińskich partyzantów, jak i z doktorem. Gdy obaj goście opuszczali pokład, podszedł do Hardego i powiedział:
-Sir, coś się kroi na Marianach. Otrzymaliśmy nowe rozkazy. Wyznaczono nową strefę zakazu operacji "oprócz wyznaczonych jednostek", a stara obowiązuje jeszcze przez 4 dni... Musi pan spojrzeć na to na mapie.
Gdy zeszli na mapę, Hardy pokazał zaznaczone obie strefy.

-Do tej pory operowali pomiędzy Biak, Peleliu i Karolinami... Teraz obszar zamknięty obejmuje same Mariany.

[PL_Qbik]

- No i fajnie, poruczniku. Przecież doskonale wiemy co się kroi. Będziemy kroić Japsów i spuszczać im łomot. A pan myślał, że co? Dobrze, że nas informują, bo w drodze powrotnej moglibyśmy wynurzyć się w samym środku balu. - Hardy spojrzał w ślad łodzi, uwożącej na ląd dowódcę partyzantów i ich niedawnego gościa, a potem objął wzrokiem trwający w najlepsze rozładunek okrętu. - Niech pan lepiej powie, czy te rozkazy zmieniają cokolwiek w naszej bezpośredniej akcji, czy też wszystko zostaje po staremu?

[PL_CMDR Blue R]

-Tylko jedno, sir - powiedział Ebert, wskazując na cieśniny przy Filipinach - Jak Japończycy będą chcieli wysłać posiłki z Filipin, to mamy na północ od Samaru cieśninę, którą mogą próbować przejść. Ta jest w naszym sektorze. No i na południe od nas jest druga, poza naszym sektorem, ale zaraz po jej przejściu mogą wziąć kurs na naszą strefę.

[PL_Qbik]

Hardy popatrzył na mapę, którą podsuwał mu Ebert. Po chwili sięgnął do teczki z papierami i wyjął inną - tą, którą dostał w dowództwie, a na której wyraźnie rozrysowane były rejony patrolowania.

- No, nie wiem, panie pierwszy... Niech pan spojrzy - powiódł palcem po niebieskiej linii, otaczającej napis "HOE". - Nasz rejon patrolowy obejmuje zdrowy kawał wody, ale na zachodzie ograniczony jest linią brzegową dwóch wysp: Samar i Leyte. I jedyną cieśniną, jaka leży całkowicie w przydzielonym nam obszarze, jest właśnie Cieśnina San Juanico, dzieląca obie te wyspy i rozszerzająca się po ich wschodniej stronie w Zatokę San Pablo. Ale jak pan widzi, to dość wąskie przejście - przyłożył linijkę, robiąc pomiar w jednym z węższych przesmyków - miejscami nieco powyżej 300 jardów. Myśli pan, że Japsy zaryzykowaliby przeciskanie się tamtędy czymś godnym naszych torped? Hmm... kto wie?
Przez chwilę obaj zgodnie milczeli z oczyma wbitymi w mapę, drapiąc się z namysłem po głowach, po czym James znów wskazał palcem dwa miejsca mapy, w których niebieska krecha ograniczająca ich rejon stykała się z linią brzegową:
- Jak na moje oko, poruczniku, to wygląda mi na to, że nasza niebieska krecha na północy wyraźnie wbija się w ląd Samar, pozostawiając cieśninę San Bernardino, oddzielającą Samar od Luzonu w obszarze działania "SKT", a na południu wyraźnie wbija się w Leyte, zostawiając cieśniny rozdzielające Leyte od Mindanao na pastwę torped "TGR". Więc raczej nie zbliżałbym się zbytnio w rejony cieśnin na północy ani na południu naszego rejonu, aby nie oberwać torpedą od któregoś z kumpli, który może tam polować i ciutkę zapędzić się w pogoni za wrogiem.
Kapitan popatrzył pytająco na swego XO:
- I co pan myśli? Zatoka San Pablo? Czy liczyć na to, że coś jednak przetnie nasz sektor środkiem? A może jednak zaryzykować pogranicze?

[PL_CMDR Blue R]

-Sir - odpowiedział Ebert - Może źle się wyraziłem, ale chodzi mnie o wyjście z cieśnin. I jak na północy przejdą cieśniną San Bernardino, to chcąc płynąć na Mariany muszą przejść przez nasz sektor. Sama cieśnina to sektor SKT... chyba Skate to był....muszę zerknąć w rozpiskę. Z tym się zgadzam...Ale zaraz po jej wyjściu opuszczają go. W sektorze SKT mogliby być płynąc do Japonii. Więc ta trasa jest w naszym sektorze. Same cieśniny niezbyt nadają się do walki. Są płytkie, ciasne... I jak nas znajdą, nie ma gdzie uciekać. I dlatego też wątpię, aby wróg planował przejście statkami przez San Pablo. Konwój musiałby się rozłożyć... Moim zdaniem albo przejdą południem, ale wtedy Trigger ich łapie, chyba, że odbiją bardziej na północ do nas, albo północą - wskazał na San Bernardino - I po wyjściu z cieśniny wchodzą całkowicie w nasz sektor... I jak pan nie chce ryzykować spotkania przy San Bernardino można oddalić się trochę na wschód i próbować złapać wroga na pełnym morzu.

[PL_Qbik]

- O.K. Czyli wariant z środkiem sektora. Zatem proponuję zapolować poruszając się wzdłuż linii północ-południe, rozciągniętej pomiędzy północną częścią rejonu operacyjnego BI13, a północną częścią rejonu operacyjnego BI15. Gra i buczy, poruczniku?